Historiku i xhamisë së fshatit Drisht, Postribë
XHAMIA E FSHATIT DRISHT
Kalon urën e Mesit, vazhdon rrugën majtas dhe mbasi ece afërsisht 3 km arrin në fshatin Drisht.
Në qendër të fshatit, në rrugicën e parë të shkurtër, në krah të majtë në breg të lumit Kir, është xhamia. Ajo u ndërtua me kontributin financiar të ushtrisë turke, që vepronte në këtë fshat, bri varrezave.
Data e saktë e ndërtimit nuk dihet, pasi pllaka e shkruar mbi derën e hyrjes është zhdukur në vitin 1967.
Nga të dhënat e pleqve të fshatit Selim Shkëmbi e Ymer Myrtja: “Xhamia është ndërtuar nga ushtria turke një vit pas sundimit te kalasë së Drishtit”.
Siç thonë të moshuarit, dëshmi kanë qenë varrezat shume të vjetra te ndërtuara në stilin e vjetër, me gurë të larte të latuar dhe të shkruar osmanisht e arabisht.
Po ashtu xhamia përmendet si objekt te Kanuni i Lek Dukagjinit, në nenin 149, ku bëhet fjale për caktimin e vendeve të kuvendeve, një ndër të cilët caktohet “Në qytet, tu xhamia e Drishtit”.
Sipas Hasan Koplikut, shkruar në gazetën “Cirka”, del së “Xhamia e këtij katundi (e Postribes – shënimi im, S.B.), për të cilën thonë se e ngritën vetë turqit me ushtarë, asht ma e para xhami e këtyre aneve.”
Kjo xhami nuk ka ndonjë shkrim se kur është ndërtuar, vetëm thuhet se është e para xhami e këtyre anëve e ndërtuar prej ushtrisë turke ndër vjetët e para që erdhën në këtë vend. Kjo xhami është në një kohë bashkërisht me atë të Mes-Myselimit.
Hasan Kopliku në revistën “Cirka” më 1/8/1937 shkruan: “xhamia është me një minare të latuar për bukuri, sanafe prej hekuri kafaz, megjithëse është urë e prroni, mban emrin e kësaj lagjeje, “Xhamia Habibaj. Kjo xhami (mesxhit) është ndër 70 mesxhitet që përmend Evlia Çelebia para 350 vjetëve, në vitin 1662.
Xhamia është 20 m e gjatë, 6 m e gjërë dhe 6 m e lartë, me çardak dërrase dhe pa minare, por populli, pas largimit të ushtrisë e mori xhaminë dhe i ndërtoi minarenë. Siç na tha Ymer Myrtja, “kane punuar 8 vjet dy mjeshtrja për të latuar gurët e pastaj kanë filluar ndërtimin e saj”.
Minarja ka qenë ndërtuar shume bukur, e lidhur ne hekur dhe e pikur në plumb carafi; vendi ku hoxha këndon Ezanin u rrethua me hekur dekorativ. Kupola u vesh me llamarinl dhe në majë të saj u vu yll e hënë. Për ndërtimin c saj u harxhuan 175 qese me serm, që u morën
nga shitja e tokës livadh dhe arë, që kishte xhamia pronë te saj. Më vonë, nga një shkrepje rrufeje, ajo u dëmtua, por është riparuar. Thuhet se ka qenë monument kulture.
Pajisjet e tjera i ka patur rregullta, që lejonin ushtrimin e të gjitha veprimtarive fetare. Pas largimit të ushtrisë, xhamia u bë pronë e fshatarëve të fshatit Drisht. Me kontributin e tyre u ndërtua mejtepi bri saj, 8 m i gjatë dhe 4 m i gjerë, godinë dykatëshe.
Në vitin 1967 xhamisë iu ndërpre aktiviteti fetar dhe iu rrezua minarja. Mejtepi u kthye në muze të fshatit.
Ardhja e demokracisë, ndryshimi i sistemit dhe lejimi i besimeve në Shqipëri në vitin 1990; për besimtarët myslimanë të fshatit zgjoi energji të reja. E morën xhaminë dhë krijuan komisionin apo këshillin e xhamisë me Bajram Reshitin, Can Manushin, Kasem Veselin, Adem Haxhinë, Reshit Dautin e Nuh Zeqirin.
Ai mblodhi leket në popull, siguroi materialet, fuqinë punëtore e specialistët dhe filloi nga puna. Xhaminë pothuajse e restauruan krejtësisht. Thuajse u bë krejt e re, si ndërtime si pajisje të brendshme. Në riparimin e saj, përveç popullit, kontribuoi edhe H. Vehbi S. Gavoçi.
Sot xhamia është në gjendje të mire, por është pa Minare. . . .
(Marrë nga libri: Institucionet Islame dhe hoxhallarët e Shkodrës, të autorit Smajl Bala)
