Të nderuar të pranishëm,
Sa herë vjen data 16 nëntor, ne si bashkësi fetare, përfshihemi në emocione që na lidhin me një ngjarje të shënuar, ndër më të spikaturat e shekullit për ne dhe mbarë kombin tonë!
Një ngjarje që lidhet me kujtimin e së shkuarës jo fort të largët, gati-gati të pabesueshme, të imponimit me dhunë të ateizmit, si dhe kujtimin e së shkuarës 27 vjeçare, gati-gati në kufijtë e së shenjtës, kur Drita e Udhëzimit triumfoi mbi errësirën e femohimit dhe afetarizmit.
Sot, teksa besojmë të lirë dhe praktikojmë të pacënuar ritualet e fesë dhe besimit tonë, kuptojmë se sa e rëndësishme është në një shoqëri dhe për të, respektimi dhe mbrojtja e fesë dhe besimit, sepse ato qëndrojnë në themelet e zhvillimit dhe përparimit kombëtar e njerëzor!
I rikthehem herë pas here fjalimit historik të Hafiz Sabri Koçit, të xhumanë e shtrenjtë të 16 nëntorit 1990. Përherë, impulse pozitive që të shtyjnë përpara gjej në atë jehonë shpirti të një fetari të ditur, që ishte sprovuar e dhunuar për fenë e tij, sa veç Zoti e di!
Atë ditë, ai ishte modeli i prijësit islam e kombëtar, në një moment në kufijtë e delirit, por që gjithësesi, mbeti dëshmi e këtij Islami të pastër, që trashëgojmë nga burimet e kulluara të Fesë sonë; Islam i së ardhmes, faljes, vëllazërisë, harmonisë ndërnjerëzore, ngritjes pas pabesisë, aftësisë për të mbledhur forcat drejt rizgjimit dhe rimëkëmbjes, me bekimet dhe mbarësinë e Zotit!
Shoqëria e jonë shqiptare sot, e ka të domosdoshme të hedhë vështrimet nga ajo që na kalpoi si komb dhe e sotmja. Secili prej nesh e ka për detyrë fetare dhe kombëtare të bëjë më të mirën për t’u kthyer nga Zoti, nga besimi dhe organizimi i jetës mbi atë që na frymëzon ndjenja e besimit, dashnisë dhe frikës së Zotit në jetë.
Fenomene të frikshme që lidhen me botën e femohimit, shthurrjes e degradimit moral, politik, ekonomik e që ndikojnë në thelb të avenirit të shoqërisë, e kemi për detyrë t’i shohim ballë për ballë, në rrugëtimet tona drejt ndërtimit të vlerave dhe distancimit nga ekstremizmi, dhuna, terrori, shkelja e të drejtave dhe mosrespketimi i tyre, korrupsioni dhe veset, përhapja e afetarizmit dhe e rrugëve që shpien drejt tij.
Si sot, para 27 vjetësh, Hafiz Sabri Koçi, dëshmonte: “Iu hapën portat zemrave, që të njohin, të dashurojnë, të respektojnë më të Afërmin e tyre, i Cili është më afër te njeriu sesa ai te vetvetja: Zotin! Lavdi të Madhit Zot, që e ruajti dashurinë e Tij në zemrat tona e nuk na përbuzi… aq më tepër në zemrat e kësaj rinie që sapo del në jetë pa qenë në kontakt me asgjë, ia ndezi dritën e dashurisë së Tij në zemër e në shpirt!”
Pikërisht për këtë bekim kemi nevojë akoma sot, që rinia shqiptare dhe mbarë njerëzimi, të kthehen nga dyert e pendimit, faljes, mëshirës e paqes së brendshme me Zotin e gjithësisë!
All-llahu e begatoftë rininë e Shkodrës, rininë shqiptare dhe mbarë njerëzimin, me Dritën e dashnisë së Tij!
Rahmet pastë Hafiz Sabri Koçi dhe krejt ata burra të urtë e të guximshëm që u mblodhën përreth tij, në një rrugë të gjatë e plot vështirësi, që pat si kredo Besimin në Një Zot dhe mbështetjen në Premtimin e Tij: “Ne patjetër do të ndihmojmë të dërguarit Tanë dhe ata që besuan, në jetën e kësaj bote dhe në ditën e prezantimit të dëshmive!” – (Kur’ani, Gafir: 51)
Imam Muhamed B. Sytari
Shkodër, 16 nëntor 2017